Meer op reis

We zijn vroeg wakker en besluiten op tijd te vertrekken naar het Albrook busstation. Dit busstation is een heel belanrijk punt als je verder wilt reizen in Panama. Openbaar vervoer in Panama = bussen. Panama-city heeft ook metro, zij het bescheiden. We gaan met de metro naar Albrook maar eerst lopen we tegen een uniek fenomeen aan op het metrostation: je betaalt naast je kaartje ook tarjeta, een soort tax om gebruik te maken van het openbaar vervoer.
We hebben mazzel, we kopen een kaartje voor de bus die om 7.35 vertrekt en dat is al over 20 minuten. We leveren onze rugzakken in die in het bagageruim gaan heel veel andere dozen, zakken enz. We gaan nog even langs de bakker in de terminal om ons ontbijt te kopen.Donuts en een soort sauzijnenbroodjes, de vetter de better, water en jus d'orange. Als we het busstation uitgaan betalen we weer terminal tax. Dit keer contant aan de medewerker die zijn pasje voor het poortje houdt.
De 430 kilometer naar David gaan we via de Pan-American Highway afleggen. Het wordt weer een hele zit want de geplande reistijd is 7 uur. We hebben prima plaatsen in deze mooie dubbeldeks bus, namelijk boven voorin met dus vrij uitzit op landschap en verkeer, al is dat tweede niet altijd een voordeel.
Het duurt even voor we de stad uit zijn vanwege de ochtendspits. maar lanzaam krijgen we zicht op het Panamese platteland. In het eerste deel passeren we veel suikerrietplantages waar geoogst is. Soms zien we vrachtwagens met de oogst en langs de weg liggen afgewaaide stengels.
Om 10.00 hebben we nog 319 kilometer te gaan. We zijn in 2,5 uur ruim 110 kilometer opgeschoten. Om 11.45 stopt de bus voor lunchpauze op een terminal. Hier is een grote kantine waar je wat te eten en drinken kan kopen. Het is hier een komen en gaan van bussen. Heb met interesse gekeken hoe je toiletbrillen schoon kunt soppen met een zachte bezem. Grote stappen, snel thuis.
Het tweede deel van de reis rijdt de bus zeker niet harder. Er wordt hard gewerkt aan de verbreding en verbetering van de Pan-American Highway. We kunnen de werkzaamheden in alle fase zien. Er zijn heel wat hobbels en kuilen die gevlakt of gevuld moeten worden om een tweede strook aan te leggen. Al het werkvolk staat dik ingepakt te werken. En de temperatuur is zeker 30C.
Als extra service aan de reizigers worden er films gedraaid. mooi initiatief maar het geluid klinkt uit de boxen door heel de bus. Dus blaffende honden, schietparijen, politiesirenes, gillende mensen, enz. het komt allemaal luid en duidelijk binnen. Stel dat er echt iets zou gebeuren in de bus, ik denk niet dat er iemand reageert in de veronderstelling dat het bij de film hoort.
De bus stopt nu ook regelmatig om mensen uit te laten, goederen te bezorgen of als de chauffeur en zijn hulpje zin hebben in watermeloen.
Bij Guala nog even een paspoortcontrole door politie die de bus in komt en dan weer verder. We zijn de 7 uur reizen al gepasserd maar nog geen David in zicht. Na 8,5 uur eindelijk het busstation van David. Terwijl Piet de rugzakken aanneemt ga ik op zoek naar de volgebde bus die we moeten hebben. Maar ook op dit overvolle lawaaierige en warme busstation geen probleem om de bus naar Boquete te vinden. Op dit busstation vertrekken veel bussen die verder het binnenland ingaan dus veel vracht en kleurrijke kleding van vrouwen van de Ngobe indianen. Het voelt alsof je op een filmset loopt.
In een aftandse touringcar reizen we verder. De chauffeur heeft voor de gezelligheid een dvd opgezet zodat we op het tvscherm Salsatoppers kunnen kijken.
Bij aankomst in Boquete hostel meteen kunnen vinden, later nog een biertje gedronken en pizza gegeten en weer vroeg ( 9 uur) in bed. Voornemen is om morgen langer op te blijven.