Zeewaardig

We zijn het er samen over eens: soms moet je dingen doen die je niet kunt en waar je geen talent voor hebt. We zijn gaan zeekayakken.
We beginnen de dag al vroeg. Eerst een ontbijtje om 6 uur en dan naar Uvita strand. We vergissen ons en belanden op, Bellena, het verkeerde strand 10 kilometer verderop.
Maar komt allemaal weer op zijn pootjes terecht.
We gaan naar het strand van Uvita waar de kayaks al klaar liggen. Het iseen gemengde uitstap met ook een aantal peddleboarders. Staan op een surfplank en dan met een peddel sturen en vooruitkomen. Na de uitgebreide uitleg mogen we in de kayak gaan zichten en worden we de branding doorgeduwd zodat we in rustiger water terechtkomen. En hier peddelen we er lustig op los. Geen omkiepergedoe, mooi recht vooruit. Eerlijk bekennen dat we niet durven om te kijken, bang dat we dan uit balans raken. Maar wat kan je gebeuren met een zwemvest aan en een helm op je hoofd.
Bij de boardpeddelaaars is iemand die zeeziek wordt. Heel sneu. We gaan aan land bij de walvisstaart.
Die walvisstaart is echt een uniek punt. Het is een zandbank die bij laag water droog valt en dan de vorm heeft van een walvisstaart. Ik heb daar geen foto van maar als je googelt op Uvita kom je vast een foto tegen.
Bij de staart gaan we snorkelen. Snorkelen is zo leuk, zeker in helder water van minimaal 28 graden.
Zoals bij iedere excursie is er koud water en vers fruit inbegrepen. Na het snorkelen en het fruithapje is het tijd om terug te peddelen.
Het wordt tijd want het tij verloopt en de de golven worden hoger.
Daar gaan we weer, door de branding. Maar jeetje was is het zwaar vergeleken met de heenweg. Veel meer golven. Ik ben dan ook nog een ei als het op sturen aankomt. We ploeteren verder en we halen de eindstreep. Om weer op het strand te komen moeten we weer recht door de golven. Helaas slaan we dan om. Maar geen probleem, het water is ondiep en we houden de peddel vast.
Een ervaring rijker en een illusie armer: wij gaan op dit onderdeel nooit Olympisch scoren. Maar we hebben het gefikst.
De middag brengen we een beetje rustig door. De luchtvochtigheid en de temperatuur zijn zo hoog, je hoeft niets te doen om kletsnat van het zweet te worden. De zon vermijden we al helemaal. Tegen de tijd dat de zon ondergaat lopen we weer naar. het strand om de walvisstaart helemaal af te lopen. Het is laag tij. We zijn niet de enigste die dit doen. Het lijkt de Rode Zee wel die zich slijt.
Prachtige foto's gemaakt van de avondlucht. Helaas kan ik die nu niet laten zien aan jullie. Mijn fototoestel heeft nukken waardoor ik de foto's niet kan uploaden.