Bussen

Onze terugreis naar Panama begint op de busterminal van Ticabus. Dit busbedrijf heeft bussen op de lange afstandroutes en gaan heel Midden-Amerika door. Terminal is een groot woord want het is niet meer dan een wachtlokaal en wat toiletten. Normaalgesproken is er ook een restaurantje/winkeltje maar vanwege Witte Donderdag is dit ook gesloten.
We hebben de avond in het hostel doorgebracht. Om kwart over 10 stappen we in een taxi die ons wegbrengt. De buskaartjes hebben we al gekocht in deafgelopen week. Er moeten nog wat handelingen verricht worden voor dat we klaar zijn voor vertrek. We krijgen al een formulier wat we in moeten vullen voor als we aan de grens komen en moeten al $7 vertrekbelasting + $1 administratiekosten betalen. Dit om de wachttijd aan de grens kort te houden.
We hebben genummerde plaatsen dus als we kort voor middernacht in de bus gaan weten we waar we zitten. Niet al te veel ruimte. De bus vertrekt korte tijd later. Er worden dekentjes en een kussentje uitgedeeld. Dat dekentje is geen luxe want de airco staat te loeien en de thermometer geeft aan dat het 15C in de bus is. Langzaam voel ik mijn neus veranderen in een ijsklontje. Ik pik van een lege stoel nog een dekentje bij en doe zoals de meesten: ik hang het dekentje over mijn hoofd zodat mijn gezicht bedekt is. Dan nog een dekentje over mijn benen, het slapen kan beginnen. Tussen middernacht en half 5 val ik regelmatig in slaap maar schrik regelmatig wakker als de bus weer over slechteweg rijdt. Het hobbelten het schut.
Om half 5 stopt de bus want we zijn bij de grens. Maar dan een onaangename verrassing: de Douane van Costa Rica beginnen pas om 6 uur te werken. Ik vermoed dat de komende paasdagen er voorgezorgdhebben dat er minder verkeer op de weg is waardoor we in een recordtijd bij de grens staan. Dan begint het lange wachten. Er is niks te zien en er is niks te halen. Als om kwart voor zes de lichten aangaan volgen we met z'n allen met belangstelling het opstarten van de douanebeambten. Het verlaten van Costa Rica is maar een formaliteit en de volgende stap is lopend naar de Panameese grens. Hier moeten we een hele poos wachten om door de te mogen naar de eerste stap om het land binnen te mogen. Als we eindelijk aan de beurt zijn weer allerlei moeilijk gedoe. Foto's nemen, vingerafdrukken nemen en bewijzen dat je het land ook weer verlaat. Dan wachten tot de hele groep door de douane is. Tijd voor de bagage inspectie. Het bagageruim wordt leeg geladen en we worden met de hele groep naar een lokaal zonder ramen gebracht. Hier staan een aantal oude ijzeren bureaus en een aantal tafels. We krijgen een formulier uitgereikt wat we in moeten vullen, weer de zelfde riedel: naam, paspoortnummer, manier van transport, waar we verblijven, hoe lang we blijven enz. Maar een doorhaling maakt je formulier ongeldig en de ambtenaar neemt het aan, scheurt het kapot en laat je weer een nieuw invullen. Duidelijk een geval van "niet omdat het moet maar gewoon omdat het kan" Even laten voelen wie de baas is. Daarna inspectie van de bagage. Koffers en tassen worden opgeritst en men gaat er heerlijk in zitten graaien. Tegen de tijd dat wij aan de beurt zijn ritsen we de onderkant van de rugzakken open. Door de smalle opening is het niet zo makkelijk graaien dus is de inspectie maar heel beperkt.
Eindelijk weer terug naar de bus. We zijn dan 3 UUR verder. Als we net in de bus zitten krijgen we een ontbijtje uitgereikt. Gallo Pinto met ei. Rijst met bonen en een omelet. Beker koffie erbij.
Dan gaan we weer op weg. Uur naar uur en de temperatuur in de bus is 10 graden hoger dan vannacht. Als het rond 12 uur is stoppen we bij een Mc Donalds. Hier wordt een doos eten naar de bus gebracht. De lunch is een cheeseburger en nog een ander vettig ding. Ze komen rond voor een bekertje frisdrank, heel paars en een beetje de smaak van WC blokken.
We lezen wat, dommelen in slaap, zweten ons wezeloos en hopen dat we er snel zijn.We hebben nu ook mazzel dat het verkeer rustig is want de bus kan zonder file het busstation bereiken. Om 15.30 uur zijn we op onze bestemming, het Albrook busstation.
Uitladen en een taxi nemen naar het hostel. Wat kun je opknappen van een douche. We wandelen naar de jachthaven en genieten van het briesje wat er staat. Op terugweg eten we een pizza, maar geen alcohol in het restaurant. Semana Santa betekent geen alcohol te koop in winkels en restaurants op donderdag en vrijdag. We komen langs het metrostation waar we geweest zijn op de eerste dag van onze reis. En zo is de circel weer rond. Gelukkig hebben ze bij het hostel wel blikjes bier. Gaan nog even buiten zitten maar om 19.00 uur is het bedtijd voor ons. Er wacht een kamer met airco. We slapen de klok rond.