Een versnelling lager

5 maart
Vandaag vertrekken we richting Caribische kust. We laten de betrekkelijke koelte van het op 1100 meter hoog gelegen Boquete achter ons. De rit duurt ruim 3 uur en gaat voornamelijk door de bergen. Dit betekent constant slingerende weg maar ook hele mooie vergezichten. We passeren regelmatig dorpjes. Een verzameling houten huisjes zonder ramen met wat waslijntjes waar was aan wappert, wat loslopende kippen, slapende honden en af en toe wat mensen. Tijdens de rit veranderd de begroeiing met de hoogte waarop we zitten. We denken dat er een soort grote veeboererijen zijn omdat we regelmatig prikkeldraad zien en af en toe vee zien grazen of onder een boom zien liggen. We passeren ook hier weer een politiecontrol post maar deze keer geen controle in het busje. Onderweg komen we eigenlijk alleen vergelijkbare busjes tegen, de maat waar 25 personen inpassen en een aantal vrachtwagens. Personenauto's en dan in de vorm van een pick up truck soms. Maar op de hele route maar 50 tegenliggers gehad. Na 3,5 uur zijn we aan de kust. Als we uit het busje stappen komt de warmte ons al tegemoet. Terwijl we staan te wachten op onze bagage, die van het dak moet komen, drommen er allerlei jongemannen rond het busje die wel willen helpen. Maar we pakken onze bagage zelf aan en lopen naar de boot. Binnen 10 minuten zit alles en iedereen in de boot en varen we weg richting het eiland Colon waar we overstappen op een bootje naar Bastimentos, onze eindbestemming. Naar Colon varen we ruim 20 minuten. Daar gaan we na een volgende pier om daar te wachten op het bootje dat ons naar Tio Tom's guesthouse brengt. Het water is zo helder en we zien allerlei gekleurde vissen zwemmen, zo bijzonder. Het tweede stukje boot duurt maar 5 minuten.
We worden afgezet op de steiger van het guesthouse. Het is helemaal boven het water gebouwd dus overal hoor je de zee klotsen, ook onder onze kamer. En de douche heeft ook dezelfde houten vloer waar het water zo tussen de planken wegloopt. Het toilet heeft wel een aansluiting op het riool. Het guesthouse heeft een Duitse eigenaar dus 5 van de 6 kamers zijn bezet door zijn landgenoten. Maar het personeel is lokaal en er wordt nogal in en uitgelopen door lokalen. Om schoon drinkwater beschikbaar te maken heeft hij een waterfilterinstallatie staan. Hij verkoopt schoon drinkwater voor een symbolische prijs. Hierdoor is het aantal besmettingen met parasieten bij kinderen flink gedaald. Zij dronken het regenwater wat vaak via een vuil dak opgevangen was.
Na de lunch, een flinke bak pittige chili con carne, lopen we het dorpje Old Bank in. Eigenlijk is het niet meer dan een lang betonpad waarlangs allerlei bouwsels staan. Huisjes, winkeltjes een paar restaurantjes en wat hostels maar ook krotten die volgestouwd zijn met rotzooi, we vallen van de ene verbazing in de andere. Wat een troep en in onze ogen desinteresse voor je woonomgeving.
Er heerst wel een relaxt sfeertje. Men hangt wat op straat (het betonpad), honden liggen te slapen en kinderen spelen. Een groep vrouwen zit in de schaduw bingo te spelen, midden op tafel ligt een bundeltje dollarbiljetten. Het is boven de 30 graden en de zon brand. We lopen naar de uiterste punt van het eiland. Ook hier overal plastic en troep. De zee is hier wild met flinke golven.
Later op het terras van het guesthouse maken we plannen voor de komende dagen. Zaterdag varen op een catamaran om dolfijnen te spotten en te snorkelen. Zondag wandeling door de bush naar de andere kant van het eiland voor een dagje strand.
Onze kamer heeft uitzicht op de aanlegsteiger van alle watertaxi's, het is een rumoerig eiland met muziek, blaffende honden en kraaiende hanen. Maar wel een eiland waar geleefd wordt in een lage versnelling.
Het heeft hier al tien dagen niet geregend dus het reservoir met regenwater dreigt leeg te raken. Benieuwd of we vanavond kunnen douchen als we terugkomen van het snorkelen.
Helaas geen foto's. Het internet heeft zich aangepast aan de snelheid van de bevolking. Uploaden lukt niet.