Go with the flow

Vandaag wordt weer een reisdag. Die dagen zijn wel zwaar, zeker met de temperaturen van boven de dertig graden maar er valt zoveel te zien dat het reizen op zich ook de moeite waard is.
We vertrekken om 9 uur vanaf Bastimentos. Het bootje vaart weer een rondje in de baai om her en der mensen op te pikken. We hebben ons al een beetje aangepast aan het tempo en manier van leven hier. We zijn vertrokken, we weten de eindbestemming maar we hebben helemaal geen inspanningen geleverd om uit te vinden hoede loop van de boten en de bussen is. We zien wel, er komt allicht wel iets voorbij.
Als we aankomen op Colon wachten we 20 minuten op de boot naar Almirante. Voor deze boot moeten we onze naam opgeven, er is een passagierslijst. Al is het een korte want er kunnen maximaal 16 mensen in. Het is een wettelijke bepaling die eigenlijk voor ieder bootje geldt, ook voor de korte tripjes, maar praktisch niet uitvoerbaar.
We varen in 25 minuten naar Almirante en dan begint de reis over het vaste land naar Costa Rica.
Eerst de bus naar Chanquinola. We waren al gewaarschuwd dat de chauffeurs er van houden hard op de gas en hard op de rem te trappen. Het is bleijkbaar de lokale rijstijl. Een redelijk comfortabel busje dat ons rond half 12 aflevert op het busstation van deze plaats. Het heeft duidelijk een regiofunctie want er zijn heel veel winkels en er is zelfs een Mc Donalds. Hier gaan we even naar toe. Want wil je goedkoop drinken, een schone toilet en gratis wi-fi in het buitenland: Ga naar de Mac. Weeten ook nog maar een portie frietjes want we weten niet hoelang we onderweg zijn.
Op het busstation vinden we al snel de juiste bus. We worden wel aangesproken door een taxichauffeur die zijn diensten aanbiedt. Maar als we aangeven dat we met de bus reizen wijst hij uit zichzelf het platform van waar de bus vertrekt. Dit hebben we al vaker meegemaakt.
De volgende bus is minder comfortabel. Het is een afgedankte Amerikaanse schoolbus, zo'n gele die je ook in films ziet. Ook deze chauffeur houdt van plankgas, zowel rijden als remmen. Er moet heel vaak gestopt worden want scholieren in allerlei keurige uniformpjes stappen in de bus. Wij zitten maar de gangpad vult zich bij iedere stop meer en meer. Als er gestopt wordt om iemand uit te laten duurt het soms een hele poos voor dat ie zich naar de uitgang gewurmd heeft. Met alle mensen in de bus loopt de temperatuur aardig op ondanks dat de ramen openstaan. Als we dan bij dan bij de scholen aankomen stroomt de bus leeg en krijgen we weer lucht. Het is dan nog een kort ritje naar Guabito, het grensplaatsje aan de Panamakant. Hier moeten we ons melden bij de douane. Alles wordt gechecked en we krijgen een stempel. Dan nog even langs een ander loket om $4 p.p. aan vertrekbelasting te betalen. Dan kunnen we te voet de grens over. Naast de oude spoorbrug is ondertussen een nieuwe gelegd. Hierover wandelen we richting Costa Rica tussen de grote trucks door. Daarna nog een stempel gehaald bij de douane en op weg naar het busstation van Sixaloa. Hier hoeven we ook maar 20 minuten te wachten op de bus van 12.30 uur. Maar eigenlijk is het voor ons 13.30 uur, de klok mag weer een uur terug nu we in Costa Rica zijn. Zo hobbelen we nog een 1,5 uur door. We hebben zowel in Panama en Costa Rica veel bananenplantages gezien. De trossen die wel een meter hoog zijn, worden via transportkabels naar het verpakkingsstation getransporteerd. Hier worden de kammen van de stengels gesneden en verpakt. We zagen Chiquita, Del Monte en Fyffs. Om half 3 zijn uiteindelijk op de bestemming,Puerto Viejo de Talamanca, een kustplaats aan de Caribische zee. Na wat gedoe met een hostel wat ondanks onze reservering geen plaats had uiteindelijk op de plaats van bestemming gekomen. We willen eigenlijk niet meer dan even douchen. De kleren plakken aan ons lijf van het zweet. Daarna een late maar lekkere lunch en we zijn weer helemaal opgeknapt. Leuk plaatsje wat heel levendig is.
We maken plannen voor morgen: we gaan fietsen langs de kust.