Hoogtevrees

We zijn nog steeds in Monteverde. Dit hele kleine plaatsje bestaat voornamelijk uit hostels, winkels, restaurants en kantoortjes waar je allerlei activiteiten kunt boeken. Hier zijn namelijk twee parken met hangbruggen en ontelbare ziplijnen. Het is hier dan constante aan- en afvoer van toeristen. Voor vandaag hebben we een bezoek aan hangbruggen gepland. Voor iemand met hoogtevrees niet het uitstapje waar ik weken naar uitkijk. Maar ik ga het proberen, we zien wel waar het schip strand. Het park ligt een eind buiten het dorpje en we rijden er met de auto naar toe. Weer van die gravelwegen met van die ontzettend stijle klims en afdalingen. Wat ben ik blij dat Piet de chauffeur is want ik zou het niet durven.
Het is nog rustig als we aankomen en kiezen voor een wandeling zonder gids. We verwachten niet veel vogels te zien en nu in het droge seizoen bloeien erook minder planten. En we zitten echt in het droge seizoen. In de afgelopen weken hebben we maar een paar buien gehad en dat was ook nog in de nacht. En dat voor een land wat bekend staat om grote hoeveelheid regen die er jaar rond valt. Maar er over praten is eigenlijk de goden verzoeken dus laten we hopen dat het zo blijft.
De wandeling over de bruggen heb ik volbracht, zeker de eerste keer dat de brug begon te wiebelen kreeg ik het benauwd. Met kleine stapjes heb ik de overkant bereikt. Met een lengte van 65 meter was het niet de langste. Bij de volgende bruggen gaat het steeds beter al wordt het nooit echt gemakkelijk. Het is rustig in het park en nemen de tijd om rustig rond te kijken. Er zijn zelfs bruggen waar we langer op stil staan. We zien wel wat vogeltjes, ik loop als een echte vogelspotter met een verrekijker om mijn nek. We horen in de verte het zoeven van de ziplijnen. Later zien we tussen de boomtoppen door mensen door de lucht schieten. Sommige in vlieghouding a la Superman ( maar zonder cape) andere die meer zittend aan de lijnen hangen. Het is heel populair maar zowel Piet als ik hebben er geen probleem mee deze uitdaging over te slaan. Na de wandeling van 2,5 uur gaan we even koffie drinken om daarna naar de kolibrietuin te gaan. Dit is een heel bijzondere ervaring. Er staan 4 voederstations en uit de bossen rondom duiken telkens tientalle kolibries op om te komen drinken. Ze schieten om je hoofd heen en dat klinkt als grote bromvliegen. Ze zijn er in allerlei verschillende kleuren en afmetingen. Als je hand bij de voederplaats houdt gaan ze er opzitten als ze drinken (of is het eten). Geweldige ervaring. Er fladdert ook een hele grote helblauwe vlinder rond. Maar die laat zich niet op foto zetten.
Na terugkomst in Santa Elena lekker geluncht, nog even op zoek gegaan naar Monteverde. Maar dit plaatsje is nog kleiner en heeft geen andere dingen dan hostels, hotels enz.
Voor het avondeten maak ik tonijnsalade. Tonijn uit blik is hier heel populair. Er is een volledig supermarktschap gevuld met allerlei merken en soorten.
's Avonds plannen we een aantal dagen reizen vooruit. We gaan via een Nationaal Park met warme bronnen richting Grote Oceaan. De komende dagen brengen we door aan de Pacific Coast.