Daar hoog in die bergen

Zo sukkelen we naar een nieuwe dag toe in de trein. De karretjes met eten en drinken komen nog een keer langs en Rond 11 uur gaan de lichten uit in de coupe. Alleen in de halletjes blijft het licht branden. We zijn allemaal moe van de dag en gaan proberen te slapen. Jan valt als een blok in slaap en zal tot de aankomst zowat in coma blijven liggen. De trein schommelt behoorlijk en af en toe ratelen de wielen op de rails met zoveel geweld dat het lijkt dat de trein ontspoort. Omdat ik zo laat kaartjes kocht zijn we in de lokale boemel belandt. Dit betekent alleen maar Vietnamezen om ons heen.
We hebben dan ook mooi zicht op hun gewoontes. De kleine krukjes komen weer te voorschijn want er kan altijd een Vietnamees meer bij en sommige mensen gaan in het gangpad op de grond liggen. Het personeel en de passagiers moeten dan ook met veel moeite over en tussen de slapende mensen proberen hun voeten te zetten want niemand zegt dat ze in de wegliggen.
Echt slapen lukt natuurlijk niet. Alleen wat hangen en dommelen. Er staat airco aan maar die werkt onregelmatig. We zien in het verlichte halletje een supergrote sprinkhaan om de brandende lamp vliegen. Gelukkig komt ie niet onze kant opgevlogen. We gaan dan weer eens linksom dan weer rechtsom hangen. Soms stopt de trein op een station. Als het eindelijk licht wordt weten we dat de reis al ver op scheut is. We hopen rond 8 uur aan te komen. De meeste stukken rijdt de trein maar langzaam. Het is dan ook niet verwonderlijk dat het 10 uur duurt om nog geen 400 kilometer te overbruggen. De mensen in de trein worden ook allemaal wakker en sommige starten hun dag met heerlijk te rochelen.
Ik vraag me tijdens de treinreis af of ik niet een gemakzuchtige reiziger aan het worden ben omdat ik vanuit Hanoi al geregeld heb dat er iemand ons afhaalt op het station en naar het juiste busje brengt. De trein komt aan in Lao Cai en Sapa ligt 32 kilometer verderop. Maar als we in de stroom van reizigers het station verlaten en naar het plein lopen waar alle busjes staan te wachten ben ik zo blij dat we niet zelf hoeven te zoeken maar gezocht worden. Er staat al een jongen met een bordje met onze naam en kunnen we onder begeleiding naar het busje. De taxichauffeurs doen ook hier hard hun best klanten te krijgen, sommige staan al in de trein als die nog maar net stil staat.
Het busje zit volgepakt als we aan de rit van een uur beginnen. We gaan hoog de bergen in ( we zitten uiteindelijk op zestienhonderdzoveel meter hoogte) en de uitzichten zijn adembenemend. Maar dat is ook het verkeer. Ik probeer niet te kijken als er ingehaald wordt.
Om 10 uur worden we gedropt in Sapa. Dan maar even puzzelen waar het hotel is. Liever niet zomaar dolen want de straten zijn stijl en de rugzak is zwaar. Bij een schoonheidssalon staat een meisje op de stoep, ze is erg hulpvaardig als we haar de weg vragen. Ze belt het hotel dat meteen een busje stuurt om ons op te halen. We hoeven onze zware rugzakken niet meer te sjouwen. We worden op het hotel met een kopje kaneelthee verwelkomd. Ondanks dat het nog vroeg is kunnen we al onze kamers terecht. We willen maar een ding: douchen. We hebben een kamer op de bovenste etage met groot terras en twee kamers zonder uitzicht.
Als we opgefrist zijn gaan we maar eens wat eten want het ontbijt hebben we gemist, wat koekjes en een fles water in de trein mag die naam niet hebben.
We regelen meteen ons uitstapje voor deze middag.  We gaan wandelen in het dorp Ta Van. Het ligt een aantal kilometers van Sapa maar gelukkig overbruggen we deze afstand met de auto. Samen met een gids wandelen we tussen de rijstvelden en krijgen we uitleg over het leven hier. De streek wordt bewoond door bergvolkeren die hun oorsprong in China hebben. Veel vrouwen zijn traditioneel gekleed. Simpel gezegd zijn ze op te splitsen in twee groepen: de zwarte en de rode. Dit is niet de haarkleur maar de hoofdkleur van de kleding. We zien de maisoogst en de verwerking, waterbuffels, kweken van allerlei groentes, uitleg over de rijstteelt en nog veel meer. We zien hoe de irrigatie van de terrassenakkers in zijn werk gaat en allerlei andere handigheidjes zoals een vijzel op waterkracht. Wat een beetje irritant is dat er een aantal vrouwen met je meeloopt en vraagt waar je vandaan komt  enzovoort. Ze lopen rustig een uur mee om tenslotte zelfgemaakte spulletjes aan te bieden. We hebben twee tasjes gekocht. Als bonus krijgen we allemaal een armbandje.
Voor het bezoek aan de dorpen betaal je entree maar dit geld wordt gebruikt voor de school en verbetering van de infrastructuur in deze dorpen. Het is echt heel bijzonder door  deze dorpen te lopen en het dagelijkse leven te zien. Dit in combinatie met het unieke landschap maakt dat we een heel bijzondere middag hebben gehad. Daarna gaan we lekker op ons grote privé terras zitten met uitzicht op de bergen. We merken dat het weer hier een stuk aangenamer is, er staat een verkoelend briesje en het is niet zo benauwd. Voor het eerst in drie weken valt het woord vestje. Voor dat we gaan eten kijken we op de computer, die in iedere kamer een staat, samen een stukje van Top Gear in Vietnam.
De tropische storm ontlopen we. We zijn als ie overtrekt vannacht onderweg naar Hanoi en verwachten geen problemen in de trein.