Over de grens

We beginnen de dag met het weer inpakken van onze rugzakken. Een simpel ontbijtje in het hostel moet ons voldoende brandstof geven voor de eerste uren. Vandaag vliegen we naar Laos dus reizen we naar het Don Muang Airport. Enkele dagen geleden zijn we aangekomen op het Suvarnabhumi International Airport, dit is het nieuwe vliegveld. Don Muang is dus het oude vliegveld wat voornamelijk door de budgetmaatschappijen zoals Airasia wordt gebruikt. Om er te komen moeten we met de Skytrain, metro maar dan hoog boven de rest van het verkeer, en een lokale bus. Het is redelijk druk in de Skytrain. Er vallen ons een paar dingen op: Op veel stations staan er half hoge glaswanden op de rand van het perron. Het treinstel stopt precies met de deuren voor de schuifdeurtjes in de glaswand die opengaan als de trein stilstaat. Een markering op het perron geeft aan waar je als instapper moet gaan staan om de uitstappers vrij baan te geven. Heel ordelijk en snel. Daarnaast staan er op ieder perron minimaal twee bewakers die het perron in de gaten houden. Vaak jonge mannekes die daar in een uniform stoer staan te wezen. Op ons eindpunt met de Skytrain biedt de ‘bewaker’ ons aan dat we met de invalidelift naar beneden mogen. Hij vindt het vast zielig voor ons dat we van die zware tassen op onze rug hebben. Dit aanbod slaan we niet af. Het perron bevindt zich op de derde etage dus het scheelt wat roltrappen. Hij probeert een praatje aan te knopen maar we komen niet verder dan te melden dat we naar Laos gaan nadat we uitgelegd hebben dat we verder reizen met de bus naar het vliegveld. Er volgen een aantal kreetjes/ woordjes die iets engels klinken. Maar we kunnen niet opmaken of hij het ons af- of aanraad. Het klinkt allemaal wel vrolijk.
Op het vliegveld de gebruikelijke drukte, veel mensen, veel dozen bij de bagage, lange rijen. Onze incheckbalie is gelukkig rustig.
Wachten doen we met koffie en een tosti. De vlucht verloopt vlot en op de verwachte tijd landen we op het vliegveldje van Luang Prebang. Maar voor we verder kunnen moeten we nog een visum aanvragen. Het is een formaliteit die 35 dollar p.p. kost. Daarboven komt er nog 1 dollar verwerkingskosten bij. Beetje raar omdat zo apart te moeten betalen. Maar ook de kosten voor het visum verschilt per land van herkomst. Je hebt 30, 35 en 40 dollar landen. Maar de Canadezen zijn koploper, ze betalen 42 dollar. Heeft dit land ooit iets verkeerd gezegd op een vergadering en dit moeten bekopen met een hogere visumprijs?
De taxi is zo geregeld en we worden dicht bij onze Airbnb adres afgezet. En dan, jawel we doen het weer, lopen we de verkeerde kant op. Uiteindelijk loopt iemand ons door de wirwar van kleine straatjes naar de juiste hoek en daar vinden we het huis. Helaas, de eigenaresse is niet thuis. Een overbuurman vangt ons op en belt haar op. Vijf minuutjes later komt ze aangereden op haar brommertje en kunnen we naar binnen. De Franse eigenaresse runt samen met haar man twee restaurants in Luang Prebang en was blijkbaar de tijd vergeten. We ontvangen de sleutel en maken nog een praatje maar dan willen we graag nog even naar de Mekongrivier om de zonsondergang te zien. We zoeken een terras op en eten bij de ondergaande zon. Later lopen we nog over de avondmarkt en komen op de foodmarket waar het rond 8 uur bommetjevol is. Hier wordt het eten in kleine kraampjes klaargemaakt. Hier eten we nog maar een portie. Rijst met gewokte groentes, kip en gember, royaal gember. Maar wel yammy. Biertje erbij, wie doet je wat. Luang Prebang is echt leuk dus besluiten we een nacht langer te blijven. De route door Laos krijgt ook steeds meer vorm. Morgen gaan de omgeving verder verkennen