Busje rijden en bootje varen

Laat ik even beginnen om te zeggen dat we het ontzettend leuk vinden dat er een groepje mensen met ons meereist via deze blog. Het vergt wat discipline om iedere morgen mijn verhaaltje te schrijven maar dankzij jullie enthousiaste reacties via hier of ander kanaal ga ik iedere ochtend in alle vroegte aan de slag
(ook als ik geen zin heb)
Pakse zelf is geen bijzondere stad. Het is de uitvalsbasis om o.a. het Bolavenplateau verder te verkennen.
Wij gaan dus vandaag niet op stap in Pakse maar besluiten voor een dag af te reizen naar een zuiderlijker gelegen gebied: Si Phan Don, de vierduizend eilanden. Een gebied waar de Mekong rivier heel breed is en een archipel vormt met heel veel eilandjes en zandbanken, misschien zijn het er wel 4000.
We kiezen niet voor een tour met gids maar boeken alleen het vervoer per busje en per boot. We begrijpen dat we uiteindelijk op een van de grotere eilanden zullen komen, Don Det en ook nog de Khon Phapengwatervallen zullen bezoeken.
We worden iets voor achten opgehaald en zijn de eerste passagiers. Eerste keus bij de stoelen, das wel fijn. We kiezen de eerste rij achter de chauffeur, zicht door de voorraam en wat meer beenruimte. Het is een 15 persoons Toyotabus.
Dan volgt er een ritje door de stad waar we op verschillende plaatsen passagiers oppikken. Ook rijden we langs een bakkerij waar nog 15 taarten worden ingeladen. Dewegen in hetzuiden zijn duidelijk beter dan in het noorden van Laos. Af en toe een gat in de weg of een tiental meters waar asfalt ontbreekt maar voor de rest heel behoorlijk en niet druk.
We stoppen na een uurtje. De chauffeur gaat aan een tafel zitten met nog andere chauffeurs en ze eten samen uit de zelfde mand met rijst. We gaan ok uit het busje en lopen wat rond. We zien bekenden gezichten van mensen die we eerder op onze reis ook al ontmoet hebben. De taarten worden bij deze stop achtergelaten. Efficiente distributie zou je zeggen.
Het tweede gedeelte gaat ook voorspoedig en rond 11 uur zijn we bij de plaats Ban Nakasong van waaruit we de oversteek gaan maken naar het eiland Don Det.
Hier gaat iedereen uit de bus op de boot behalve twee meisjes die dus waarschijnlijk doorreizen naar de grens met Cambodja. Even is er onduidelijkheid over de status die wij hebben maar gelukkig zijn er drie Thai die hetzelfde pakket geboekt hebben en zij nemen ons op sleeptouw. Er wordt een boot geregeld en we varen over de Mekong in ruim een half uur naar het eiland Don Det. Aangenaam tochtje over het water. Het eiland heeft als belangrijkste toeristische punt de oude. Franse locomotief die er staat als restant van een mislukt treinproject in de jaren 90 van de 19e eeuw. Ook de brug naar een ander eiland is uit die tijd. Wij vinden het tijd om te lunchen en zoeken een restaurant aan de waterkant. We hebben zicht op de brug en het water. We zien zelfs een IJsvogeltje al vragen we ons af hoe hij de visjes ziet in dit troebele water. Om 13.00 varen we weer terug naar het vaste land en rijden we een stukje verder op naar de Khon Phapengwatervallen. Niet indrukwekkend door de hoogte maar wel door de breedte. Ze horen bij de grootste watervallen in Zuid-Oost Azie en zijn de grootste in de Mekong. Ze zijn ook de reden dat er geen scheepvaart over de hele loop van de rivier mogelijk was. De treinrestanten waren onderdeel van een ambitieus plan om de vracht voor een kort traject per trein te vervoeren om na de watervallen weer per schip verder te transporteren. Het is nooit volledig uitgevoerd door de Fransen.
De watervallen zijn inderdaad indrukwekkend met hun donderend geluid en we brengen er een aangenaam uurtje door. Dan stappen we weer in het busje en rijden terug naar Ban Nakasong om nieuwe passagiers op te halen die mee naar Pakse gaan. Er moer er ergens een staan te wachten en naar wat op en neer rijden en bellen wordt hij gelokaliseert en kunnen we eindelijk vertrekken.
De rit verloopt vlotjes maar er is meer verkeer op de weg maar ook veel meer dan dat. Zo op het einde van de dag loopt er veel veel op de weg, de koeien die hun hut op gaan zoeken maar ook kippen. Dus geregeld op de rem. In de dorpjes zijn veel meer mensen te zien die inkopen doen of zitten te eten. Om 6 uur is het helemaal donker. Geen straatverlichting en andere weggebruikers zijn niet altijd goed verlicht. Maar toch is de rit aangenaam. we spelen wat spelletjes op Ipad en telefoon in een koele auto. We komen om half 7 uitgerust aan bij het hotel. Het is onze laatste avond in Laos, morgen vliegen we naar Cambodja. Even geen rijst of noedels, we gaan pizza eten.