Nog een keer zweten in de bergen

We hebben ons ontbijt voor 7.30 uur besteld. Voor onze kamer is een groot terras van waar we zicht op de bergen en de kloof hebben. De kloof is de reden dat Ella, wat maar een klein plaatsje is, zo geliefd is Je kunt er prachtige wandelingen maken en vanaf het uitkijkpunt ‘Little Adams Peak’ kun de honderde meters de diepte. inkijken. Met als attactie een uitstekende steen waar je, als je lef hebt, op gaat zitten voor een unieke foto. 

We gaan al vroeg aan de wandel. Het is nog rustig in het dorp waarvan de hoofdstraat bestaat uit restaurans, winkels en guesthouses. Als we richting de bergtop gaan begint de weg langzaam te stijgen, onze kuitspieren zullen weer flink getraind worden. We lopen wel een stukje om omdat we een paadjeover het hoofd zien. Maar de omgeving is mooi en wij zijn nog fris. Maar uiteindelijk komen we op het juiste spoor en lopen we tussen de theevelden waar de pluksters bezig zijn. Onvoorstelbaar hoe ze op deze schuine hellingen aan het werk zijn.

Het laatste stukje van de klim kun je gerust pittig noemen. Een groot gedeelte bestaat wel uit betonnen trappen maar het gaat wel stijl omhoog. Af en toe maar stoppen om wat op adem te komen. Maarals we dan boven staan worden we wel beloond met een prachtig uitzicht. We kijken naar destelletjes die samen op de uitstekende rost gaan zitten voor een foto.Ons niet gezien. ik wordt al akelig als ik er naar kijk. We wandelen op ons gemakje weer terug naar beneden. In de schaduw is het heerlijk koel met een briesje maar de zon is warm en sterk. Ik heb me dan ook flink ingesmeerd om te voorkomen dat ik verbrand. Want tot nu toe heb ik alleen maar in lange rokken en met mouwen aan gelopen. Vandaag heb ik voor de eerste keer een korte broek aan en een hempje. We zitten op 1050 meter dus een grote kans op verbranden als ik niet oplet.

Onder aan de berg vinden we een terras met een prachtig uitzicht en heerlijke sapjes. Ook bij dit terraswordt erstevig gebouwd aan een uitbreiding van een guesthouse. We horen van de ober dat alles over een maand klaar moet zijn. Dan begint het hoogseizoen en zit hier alles vol tot april. Nu is het overal nog redelijk rustig maar als alle gueshouses en homestays volzitten is het wel gedaan met de rust. De meeste bezoekers komen, vanwege de beroemde treinreis, met de trein en blijven dus altijd 1 of 2 nachten.

Als we weer bijgekomen zijn beginnen we aan de wandeling naar het volgende uitkijkpunt. We willen graag de brug met de 9 bogen, Nine Arches Bridge. Deze spoorwegbrug is gebouwd in 1921 toen het hier nog Ceylon heette en Engeland de baas was. We nemen op advies van de ober een binnendoorpad en klimmen en lopen tussen de veldjes en achter de huizen door het bos in. Als we de weg niet meer weten is er wel weer iemand die begrijpt dat je naar de brug wil en het juiste paadje wijst. We hebben van de ober de tijden doorgekregen waarop een trein de brug passeert en vanuit een wat hoger punt in het bos, in de schaduw, wachten we de trein af om een foto te kunnen maken. Er zijn ook mensen die langs het spoor staan en voor dat de trein komt wordt er druk over de brug gewandeld en foto’s genomen. Maar dan kondigd de trein zich met luid getoeter aan, gaat iedereen van de rails en tuft de trein voorbij. Dan wordt de brug weer van de toeristen. We pakken het plan op om via de rails terug te lopen naar het dorp. Maar na een kwartier krijgen we toch het idee dat dit een fikse wandeling is, de trein gaat om de berg heen. Dus beter ten halve gekeerd dan ten hele gedwaald besluiten we na een kwartier toch om te draaien en weer via het bos terug te lopen naar het dorp.

Het is ondertussen 13.00 uur en we zoeken een lekker lunchadresje op. We zijn al vanaf 8.30 aan de wandel dus wel toe aan een hapje eten want ik word wat wiebelig in de benen.

Na de lunch gaan we op zoek naar het postkantoor om wat kaarten te versturen. We kopen de kaarten en postzegels bij een loket wat gemaakt is bij een deur die in twee delen openkan. De jongste bediende heeft de toeristenpost als taak, een senior zit achter een soort balie voor de ingewikkelde zaken. De kaarten beginnen hun reis via een oude gietijzeren brievenbus die ook nog stamt uit de tijd dat het hier Ceylon heette.

We wandelen terug naar het guesthouse om daar verder te genieten van het uitzicht en wat dingetjes uit te zoeken voor de komende dagen. We laten de bergen achter ons en gaan nu richting kust. We bedenken ons dat we geen flessen water hebben voor morgen dus Piet besluit nog terug te lopen naar het dorp. Als hij terugkomt heeft hij ook een paar flessen bier bij zich. Alcohol kun je niet in een supermarkt kopen maar alleen in een speciale winkel en daar is Piet nog naar op zoek gegaan. We drinken hier de meeste avonden water en thee maar af en toe een pilsje is wel lekker.

We hebben een taxi geregeld die ons naar het 2,5 uur rijden verder naar het nationale park Uda Walawe. Het plan is om daar op het einde van de middag een safari te doen. Natuurlijk hopen we olifanten te zien. Omdat Ella maar een heel klein plaatsjis wordt het niet herkend door deze website. Ons verblijf staat nu op Badulla maar we verblijven in Ella.